Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ Ο ΣΚΥΛΟΣ

Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ Ο ΣΚΥΛΟΣ

Σε σένα που αγαπώ τόσο πολύ. Σε σένα που με αγαπάς πάνω από τον εαυτό σου. Σε εσάς που δεν έχετε καμία κακία μέσα σας, παρά μόνο το ένστικτο της επιβίωσης.....

Τα μόνα έμβια όντα που δεν έχουν δόλο και αγαπάνε με όλη τους την καρδιά. Πολλοί ακόμα και σήμερα, θεωρούν πως τα ζώα επειδή δεν μπορούν να μιλήσουν, δεν έχουν αισθήματα, δεν φοβούνται, δεν πονάνε. Και όμως πόσα θα ‘λεγαν αν είχαν φωνή... Εκείνο που μπορώ να πω όμως εγώ για τα δύο υπέροχα σκυλάκια μου, είναι πόσο με έχουν παρηγορήσει όταν είμαι στις μαύρες μου, ναι παρόλο που δεν μιλάνε, πόση χαρά αισθάνονται όταν με βλέπουν και πόση ασφάλεια νιώθουν όταν βρίσκομαι δίπλα τους. Το μόνο που θέλουν από εμάς, και μάλιστα χωρίς να το απαιτούν, είναι φαγητό, νερό και αγάπη. Το μόνο πρόβλημα είναι πως δυστυχώς στις μέρες μας οι άνθρωποι δεν ξέρουν να δίνουν αγάπη ούτε καν στο συνάνθρωπό τους. Όσοι έχουν κατοικίδιο ζώο, ξέρουν ακριβώς για τι πράγμα μιλάω. Επέλεξα να γράψω για τον σκύλο, γιατί είναι ίσως το πιο πιστό ζώο στον άνθρωπο.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσα μυστικά τους είπα, πόσες ανησυχίες μου, πόσα παράπονα. Και ήταν εκεί κάθε φορά, με άκουγαν υπομονετικά, δεν έφευγαν. Τα έπαιρνα αγκαλιά και δεν τραβιόντουσαν πίσω παραξενεμένα. Με κοιτάζουν στα μάτια σαν να θέλουν να δουν αν είμαι καλά. Φέρνουν τα παιχνίδια τους να παίξουμε. Φοβούνται όταν δουν ένα μεγαλύτερο ζώο. Αρρωσταίνουν. Ακόμα και αν συμπεριφερθούμε άσχημα, περιμένουν υπομονετικά να περάσει η μπόρα, γίνονται σάκοι του μποξ για τα νεύρα μας και πάλι βρίσκονται εκεί. Δεν κρίνουν, σε προσέχουν, νοίαζονται για σένα. Είναι ευτυχισμένα όταν βλέπουν εσένα χαρούμενο. Κουρνιάζουν στην αγκαλιά σου, ή τους φτάνει απλά να αγγίζουν στο πόδι σου όταν ξαπλώνουν, για να σε νοιώθουν κοντά τους. Ζητάνε πάντα τόσα λίγα σε σχέση με όσα προσφέρουν. Ένας άνθρωπος που έχει σκύλο, ειδικά από μικρή ηλικία, γίνεται καλύτερος. Μαθαίνει να είναι υπεύθυνος, να μοιράζεται, νοιώθει πώς είναι να τον αγαπάει κάποιος εκτός από την οικογένειά του, και μαθαίνει να αγαπάει και ο ίδιος με μια ανιδιοτελή και βαθιά αγάπη. Ηρεμεί και ημερεύει. Μαθαίνει να έχει υπομονή. Έχει κάποιον να τον υποδεχτεί όταν γυρίζει κουρασμένος στο σπίτι του.

Φυσικά και εκείνα κουράζονται, βαριούνται ή ίσως να μην έχουν πάντα όρεξη. Όμως μην ξεχνάμε πως είναι έμβια όντα με ψυχή, όχι κούκλες και άψυχα αντικείμενα για να τα μεταχειριζόμαστε ανάλογα με τις ορέξεις μας. Ανάμεσα στα μεγάλα εγκλήματα του ανθρώπου είναι η εγκατάλειψη ενός ζώου. Κουραζόμαστε από την καθημερινή φροντίδα, μετακομίζουμε, δεν το θέλει ο γείτονας, κάνει ζημιές, άρα θα το οδηγήσουμε κάπου μακριά, θα το παρατήσουμε εκεί, ώστε να μην γυρίσει πίσω. Έτσι θα σταματήσει να γίνεται βάρος. Και μετά τι; Θα κοιμόμαστε ήσυχοι, πιστεύοντας πως έχουμε πράξει το σωστό. Τότε πολύ θα ήθελα να μπούμε στη θέση ενός ζώου που θα βρεθεί από το πουθενά αδέσποτο, μακριά από την φροντίδα και την αγάπη που εισέπραττε τόσο καιρό, από ανθρώπους που θεωρούσε δικούς του. Όσον αφορά τους «ανθρώπους» που μεταχειρίζονται άσχημα οποιοδήποτε ζώο, βγάζοντας για πλάκα τα απωθημένα και τα κόμπλεξ τους, πιστεύω πως χρήζουν ιατρικής παρακολούθησης.

Σε σένα λοιπόν, που γιορτάζεις σήμερα, 4 Οκτωβρίου, είτε είσαι σε κάποιο σπίτι, είτε σε κάποιο λιβάδι που τρέχεις ανέμελο, είτε στο δρόμο παλεύοντας για να ζήσεις. 

Μαρία Σφακιανάκη