ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ

      Έρχεται μια μέρα που συνειδητοποιείς πράγματα που μέχρι τώρα αγνοούσες.. ή έκανες ότι δεν καταλάβαινες. Σαν να ξυπνάς από κάποιο λήθαργο, μέσα στον οποίον- εκούσια ή ακούσια- είχες πέσει. Βλέπεις λοιπόν ποιοι άνθρωποι ήταν και είναι δίπλα σου, ποιοι πραγματικά ήταν "εκεί" όταν τους χρειάστηκες και ποιοι ήταν απλά περαστικοί. Καταλαβαίνεις λοιπόν πως πολλές φορές επενδύεις συναισθηματικά σε κάποιον που εκείνος είτε δεν μπορεί, είτε δεν θέλει να δώσει όσα έδωσες εσύ. Κατά τη γνώμη μου καμιά φορά για να δεις καθαρά, δυστυχώς θα πρέπει να φτάσεις σχεδόν στο προσωπικό σου τέλμα, να βυθιστείς τόσο πολύ, έτσι ώστε να ξυπνήσεις και να αναδυθείς με δύναμη για να μπορέσεις να επιβιώσεις και να βγεις δυνατότερος. Κάτι συμβαίνει ξαφνικά και σου δίνεται λοιπόν ένα έναυσμα, σαν χαστούκι που σε ταρακουνάει απότομα και τα βλέπεις όλα καθαρά.   Παρατηρείς λοιπόν πόσο λίγοι ήταν οι άνθρωποι που ήταν δίπλα σου. Μετράς ξανά και ξανά και φαίνονται όλο και πιο λίγοι. Παρατηρείς επίσης πως πολλές φορές δέχεσαι βοήθεια από ανθρώπους που δεν περίμενες, ενώ οι μέχρι τώρα δικοί σου αγνοούν ακόμα και το τι συμβαίνει μέσα σου. Και ας καταρρέεις. Και ας γκρεμίζεται ο κόσμος σου. Εκείνοι απλά αγνοούν.
     Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και σε μια ερωτική σχέση. Εκεί που πετάς στα σύννεφα, ξαφνικά πέφτεις. Και η προσγείωση είναι δύσκολη. Όταν είσαι με έναν άνθρωπο για κάποιο χρονικό διάστημα - μεγάλο ή μικρό- ζείτε μαζί, ξυπνάτε και κοιμάστε μαζί, έχεις αφιερώσει χρόνο, αγάπη, έρωτα, στοργή, σκέψεις, κοινά όνειρα, ανησυχίες, έχεις χτίσει τη ζωή σου μαζί του, έχετε αποκτήσει κοινά βιώματα και όμορφες αναμνήσεις, έχεις κάνει φίλους τους φίλους του και εκείνος φίλους τους δικούς σου φίλους, φεύγοντας,  έχει πάρει μαζί του ένα κομμάτι από τον εαυτό σου. Δεν τον νοιάζει όμως πια. Ίσως ποτέ να μην τον ένοιαζε. Απλά φεύγει. Και εσυ μένεις εκεί, να τον βλέπεις να φεύγει. Να καταλαβαίνεις πως στήριξες τα συναισθήματά σου σε κάτι ανύπαρκτο, που είχε δημιουργηθεί στη δίνη ενός δικού του ενθουσιασμού, που τώρα πια δεν υπάρχει. καταλαβαίνεις ότι απλά περισσεύεις. Έπειτα χρειάζεται πολύς κόπος και πολλή ενέργεια να κλείσει το κενό, να συμβιβαστείς με τη νέα πραγματικότητα και να κάνεις τον εαυτό σου και πάλι δυνατό και ατσάλινο. Νιώθεις κάποιες φορές ότι δεν έχεις άλλη ενέργεια να δώσεις, δεν έχεις κάτι άλλο να σου πάρει κάποιος, έχεις στερέψει. Αισθάνεσαι πως κάποιος σε έχει αφήσει εκτεθειμένο, πως κάτι σου έχουν κλέψει. Περνάς το ίδιο σοκ όπως όταν μπαίνει κάποιος στο σπίτι σου κρυφά και ψάχνεις να δεις τι πολύτιμο σου έχει πάρει.Κάπου εκεί καταλαβαίνεις πως ήταν απλά κάποιος περαστικός που πήρε χωρίς να δώσει ποτέ, ή που έδινε μέχρι να σταματήσει ο ενθουσιασμός του καινούριου και του αγνώστου. Και βρίσκεσαι ξαφνικά σε μια φάση που λες, αξίζει να περάσω ξανά κάτι τέτοιο; Απάντηση προς το παρόν δεν έχω....